Burası bir okul.Yerde yatan bir öğretmen, Öğretmeni döven kişiler öğrencinin babasi ve abileri.Biz gerçekten eğitimden mi bahsediyoruz.
1990 yılında ilkokul 1 başladığımda velilerimiz öğretmene eti de kemigide senin derdi. Öğretmenin dayak atması çocuğun daha iyi "öğrenmesi adam olması "için yapıyor diye takdir edilirdi. Hatta bir süre sonra biz bile o kadar alışmıştık ki arkadaşlarımızla hangimizin canı dah çok yandı tartışmasi yapardık, "bana cetvelin dikey haliyle vurdu,bana da parmaklarımin ucunu birlestirip tirnaklarimin üzerine vuruyordu sen hiç böyle dayak yemedin heralde " diye birbimize anlatırdık. Eve gelip babalarimiza söylediğiniz de ise keşke bir tane de benim için vursaydi cavabini alırdık. Dayakla adam olunsaydi essek olurdu.
Ortaokula geldigimizde ise aklımızda bedenimizde gelişmeye devam etti lisede kileri örnek alırdık, Lise de bir abimizin öğretmeni dovdugunde ise biz bunu bir marifetmis gibi görmeye başladık.
Liseye geldiğimizde ise yavaş yavaş karşı gelmeye başladık, sonlara doğru ise artk direk kafa tutuyorduk hatta dövme noktasına geliyorduk.
Keza artık öğrenciyi döven öğretmenden, öğretmen döven bir nesil yetisti yillarca, Resimde de görüldüğü gibi artık babalar abiler dövmeye başladı.
Şimdi söyleyeceklerim yanlış anlaşılmasın, kesinlikle karşıyım bu duruma, yalnız dayak atarak adam olunacağını öğrettiğiniz nesilden farkli bir şey beklemesin kimse gerçek üzülüyorum.
Sonumuz hayırlı olsun.
